Tijdens de eerste kilometers is het nog windstil maar niet veel later wordt ook de wind wakker en wordt het weer ploeteren om vooruit te geraken. We hebben bijna 4 uur nodig om amper 40 vlakke kilometers te fietsen. Het wordt dus toch weer een lastige etappe.
Wanneer we onderweg even stoppen en langs de weg gaan zitten stuurt een man die even verderop een meloenenkraam heeft zijn zoon naar ons met een halve meloen. Even later is hij weer daar met nog eens twee halve meloenen. Wanneer ik de man achteraf nog eens ga bedanken tikt hij nog eens met zijn hand op zijn borst om te zeggen dat het met plezier en uit het hart is gegeven.
In Akhisar moeten we weer eens op zoek naar een overnachtingsplaats. Een eerste hotelletje waar ik prijs ga vragen is naar onze normen veel te duur. Wanneer we later weer op de fiets zitten doet een man op de fiets teken om hem te volgen. Waarheen weet ik niet. Ik ga naast hem fietsen en vraag of hij soms een goedkoop hotelletje weet. Hij doet nog eens teken om hem te blijven volgen. Met ons tweetjes fietsen we hem achterna doorheen de drukke stad tot hij stopt aan een hotel en gaat samen met mij naar binnen. Hij versiert voor ons een kamer aan de helft van de prijs, inclusief ontbijt. We hebben zelfs een terrasje waar we ’s avonds nog kunnen op koken. Zijn zo’n plotse ontmoetingen nog toevallig of is er meer tussen Allah en God waar wij geen vat op hebben?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten