Welkom!

Op deze blog kan je meer lezen over de Sponsorfietstocht, de Inloopmobiel en de vereniging AN-BN! Klik daarvoor op de verschillende tabbladen hierboven.
Rechts vind je de manieren waarop je ons kan sponsoren.

Zondag 29/09/2013 bereikten de fietsers om 12u hun officiële aankomst. Op de eerste Dag tegen Eetstoornissen vertelden zij over hun boeiende tocht!

Dag 46 Di 13/08/2013 Carevo – Kapakli

’s Ochtends nemen we nog eens voor een tweede keer afscheid van onze medefietsers. Vandaag trekken we richting Turkije. Het belooft wel een pittige etappe te worden want de grens ligt op een hoogte van ongeveer 700m. Het zal nog spannen want we hebben nog maar 7 Lev (3,5 euro)  over en daarmee moeten we de dag nog zien rond te komen in Bulgarije. 

Voor een laatste dag moeten we nog eens over de 9/E87, maar de drukke snelweg is veranderd in een zeer rustige, bijna verlagen bergweg. We kunnen eindelijk eens genieten van de omgeving tijdens het fietsen. Het meeste lawaai komt nog van de zwermen insecten die rond ons hoofd zoemen. Vanwege de slechte staat van het wegdek vorderen we erg langzaam. We halen amper een gemiddelde van 11km per uur. In de laatste kilometers klimmen naar de grens toe komt MJ plots de man met de hamer tegen. Gelukkig is het maar van korte duur. 

Om 15u30 bereiken we de grens van Turkije, voor ons toch wel mijlpaal. Onze teller staat op dat ogenblik op 4.112km (van thuis uit gerekend). Nu begint voor ons het echte avontuur. Het was een behoorlijk vermoeiende etappe, en we zijn dan ook niet van plan om nog lang door te fietsen. In het eerste dorpje dat we tegen komen, proberen we de mensen aan te spreken in de hoop ergens ons tentje te kunnen opzetten. Dat lukt niet zo goed, en we rijden tot het volgende dorpje, Kapakli. Ik probeer ook hier mijn beste Turks boven te halen en tot mijn eigen verbazing lukt dat nog best aardig. Iedereen, en vooral de kinderen, zijn zeer enthousiast en behulpzaam. Van de eigenaar van het terreintje krijgen we toegang tot een sanitair gebouwtje, voldoende voor ons. Uiteindelijk kunnen we ons tentje opzetten op een grasveldje naast de cami  (moskee).  


Onze eerste kennismaking met Turkije en zijn bevolking is meteen een voltreffer. Tot mijn eigen verbazing is het weinige Turks dat ik geleerd,  zeer efficiënt. Zoals verwacht zijn de Turken zeer enthousiast als ze merken dat je enkele woorden Turks probeert te spreken.  Het jaar Turks dat ik aan het CLT in Leuven heb gevolgd zal dus blijkbaar nog zeer nuttig zijn.







Geen opmerkingen:

Een reactie posten