Extra verslag van de Istanbul fieters

Verslagje van de laatste dagen tot Istanbul van Myriam, Jacky en Nensie

Nadat wij onze laatste dag in Bulgarije afscheid hebben genomen van M en MJ zijn we vertrokken voor het zelfde traject.

Onderweg was er nauwelijks tot geen watervoorziening. Gelukkig was er in een dorp van 5 huizen een hulpvaardige inwoner die ons een kraantje met water toonde, dat we met de nodige druppels ontsmetting, drinkbaar maakten.

De route tot aan de Turkse grens was behoorlijk zwaar met een klim met een hoogteverschil van 1200 m! Als kleine kinderen konden we dan in het allerlaatst Bulgaarse dorp onze laatste lev's opdoen.

De perikelen aan de grensovergang waren eerder hilarisch dan een probleem, we werden wel eerst van loket naar loket gestuurd.

Omdat we alledrie behoorlijk uitgeteld waren, hadden we besloten om in het eerste Turkse dorp Derekoy te proberen overnachten.
Bij binnenkomst in het dorp werden we hartelijk onthaald en vermits er eigenlijk geen mogelijkheid was om te kamperen, en er geen hotel was, kregen we de kans ons tentje op te zetten op het grasveld voor het politiekantoor. Er was een kraantje met water en de toiletten mochten we gebruiken van de moskee.

Onder ruime belangstelling van de plaatselijke bevolking hebben we daar zalig en gratis verbleven.
Enkele jongeren waren dolenthousiast om op onze fiets te kunnen rijden.

De volgende dag wilden we tot Vize rijden, niet echt zo'n goed idee, want in een grote stad is er zeker geen camping, dus werd het een duur hotel. De route was ook toen niet echt vlak en met een stevige zij/rugwind viel het behoorlijk tegen.

Dag 48 van onze trip verliep zonder noemenswaardige gebeurtenissen, alhoewel elke afslag naar een dorpje om te picknicken, of drinken te kopen, steeds onder ruime belangstelling (lees 'onderzoekende blikken') gebeurde.

Omdat we zeker niet weer in een hotel wilden belanden, besloten we om in een klein dorpje te zoeken naar overnachting.

Op zo'n 2 km voor Akalan passeerden we een bosje met heel veel banken en het opschrift 'piknik Alani'. We besloten daar ons geluk te proberen.
In een klein huisje zat iemand te kaarten. In ons beste Turks (dankzij het blad van Marc) konden we vragen of we daar mochten overnachten. Geen enkel probleem, er was toilet en water, wel geen bewaking meer na een bepaald uur. Voor ons geen probleem: da's pas wild kamperen!

Onze laatste dag op weg naar Istanbul was er een om snel te vergeten: de eerste 20 km vollen bak tegenwind,  waardoor we besloten een andere route te nemen. Die ging wel goed met de wind mee, maar de laatste 50 km waren in een hels verkeer.

Toen we eindelijk Istanbul bereikten, bleek de camping niet voor tentjes, enkel voor caravans en mobilhomes. Dan maar op zoek naar een hostel, gelukkig vlug gevonden, en ook de fietsen staan veilig voor 4 dagen.

Het koken op camping konden we echter niet laten, en met de laatste gas en voedselvoorraad, hebben we gekookt op het strand aan de zee van Marmara.
Nadien kon de verovering van de stad beginnen en dinsdag is ons avontuur, dat begon op 29/6,  en 4250 km duurde, voorbij!

Bij deze willen we M en MJ nog eens heel erg bedanken voor het aangename gezelschap de afgelopen weken, en hun een extra duwtje in de rug geven om zo zeker in Jeruzalem te geraken.

Myriam, Jacky en Nensie