We dachten om 6u op te staan, maar een kwartier eerder worden we al gewekt door de gezangen die uit de luidsprekers op de minaret van de moskee komen. Even later komt de Imam bij ons zitten. Hij is bijzonder geïnteresseerd met wat we bezig zijn. Hij drinkt samen met ons koffie maar omdat wij geen suiker hebben, gaat hij zijn eigen suiker halen en staat er op dat we het allemaal mee nemen. Zolang we bezig zijn met ons tentje afbreken en in te pakken, blijft hij zeer geboeid al onze bewegingen volgen. Wanneer we willen vertrekken moeten we ook nog eens thee gaan drinken bij de man op wiens terreintje we mochten staan, en die tevens ook de uitbater is van het winkeltje en café in het dorpje.
Aanvankelijk vorderen de kilometers zeer vlot, maar tegen de middag komen we plots op een aardeweg terecht. Na acht kilometer is een versperring en wordt de doorgang bewaakt door twee gewapende soldaten. Ik probeer uit te leggen dat we naar het dorp twee kilometer verderop willen. Een van hen belt naar de commandant van wacht die enkele minuten later komt aangereden in een legertruck, in het gezelschap van nog twee soldaten. We doen weer onze uitleg. De soldaten overleggen. Ik heb de indruk dat de hoogste in rang ons wil doorlaten, maar de anderen eerder niet. De hoogste in rang belt zijn overste dan weer op om te weten wat ze met ons moeten doen. Ze komen even voelen hoe zwaar onze fietsen zijn. Uiteindelijk hebben ze beslist. Onze fietsen worden in de truck geladen en wij erbij. Ze rijden ons door het legerkamp en aan de andere kant van het kamp, waar de hoofdingang blijkt te zijn kunnen we er weer uit. Daar is ondertussen ook een jeep gearriveerd met, naar ik veronderstel, de hoogste in rang van gans het kamp, samen met nog enkele hogere officieren. Een van hen spreekt Engels, en we mogen nog eens onze verhaal doen. Ze zijn duidelijk onder indruk van onze onderneming. Hier had ik graag enkele foto’s van genomen, maar ik denk dat ik dat toch beter niet doe.
Even later wanneer we de stad Babaeski uitrijden, passeert er een moter met twee mannen erop. De man achterop spreekt ons aan in het Duits en vraag waar we naartoe gaan. Even later staat stopt hij langs de weg om ons verder te helpen. Hij stelt voor om in zijn dorpje 10km verderop te komen overnachten. Aan het eind van het verhaal mogen bij hem douchen, overnachten, en staat hij er op dat hij voor ons eten klaar maakt.
Op het ogenblik dat ik dit verslag schrijf is het nog vroeg op de avond, is al gans de familie en vrienden gepasseerd, en ik heb zo een vermoeden dat het nog wel eens een lange avond vol verassingen kan worden. Verslag hiervan misschien bij een volgende gelegenheid.
Wat we in die twee dagen in Turkije al beleefd hebben, is onvoorspelbaar. We hebben altijd al gedacht dat ons avontuur pas echt zou beginnen in Turkije, maar voorlopig overtreft het al onze verwachtingen. Waar gaat dit avontuur ons nog overal naartoe brengen. Het is alsof we in een irreëel mooie droom zijn terecht gekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten