Omstreeks 10u zijn we al in Banaz, waar we slenterend doorfietsen op zoek naar een overnachtingsplaats. Wanneer we voorbij een theehuis komen, staat er plots een ganse groep mannen rond ons. Een van hen spreekt ons aan in het Duits. We zeggen dat we op zoek zijn naar een hotel of pension, iets wat in Banaz blijkbaar niet te vinden is. De man die ons aansprak is de uitbater van het theehuis en nodigt ons uit om een thee te komen drinken. Zijn naam is Osman en even later blijkt dat hij 7 jaar in Nederland heeft gewerkt, het gesprek gaat verder in het Nederlands, wat zowel voor hem als voor ons makkelijker is. Hij schiet meteen in gang om ons aan een overnachtingsplaats te helpen. Geen moeite is hem te veel. Om een lang verhaal kort te maken: even later heeft Osman voor ons een meer dan ruim appartement versierd. Osman staat er op dat we in de namiddag bij hem nog op de thee komen, wat we dan ook doen. Hij is blij dat hij eens uitgebreid met iemand Nederlands kan praten. Zo komen we ook een en ander te weten over het leven van de Turken. Er is weinig werk en daarom proberen de meesten een eigen handeltje op te starten. Osman gaat het voor de wind, hij serveert dagelijks zo’n 1000 thees. Heel zijn gezin werkt mee in de zaak en dat het erg druk is, konden we merken. Wanneer we even later verder wandelen komt Osman ons nog eens achterna gelopen. Hij staat er op dat we samen met hem baklava met ijs gaan eten.
Morgenochtend voor we de stad gaan verlaten moeten we om 7u nog eens bij hem langs voor een glaasje thee.
We hebben weer een goede vriend gemaakt in Turkije.
.JPG)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten