Sinds enkele dagen zit ik met
het gevoel dat er iets niet in orde is met mijn achterwiel. De voorbije dagen
heb ik het gecontroleerd, maar vandaag wordt het probleem pas echt
zichtbaar. In mijn achterwiel zit
er een groeiend scheurtje in de velg,
vlakbij een spaak. Met zo'n probleem verder fietsen, is zeker geen optie. Er
zit dus niets anders op dan zo snel mogelijk op zoek te gaan naar een
fietshersteller die het probleem kan oplossen. In de fietsgids bekijk ik de
mogelijke opties die we hebben. Ik ga ook eens informeren bij de receptie van
de camping, waar toevallig een dame zit die Nederlands spreekt. Zij adviseert om
door te fietsen tot Tat, zo’n 25km verderop, waar er een zeer goede fietsenmaker
zou zijn.
De eerste 8km van ons traject lopen langs een, volgens de fietsgids ‘licht drukke weg’. Heel druk is het inderdaad niet, maar het zijn meestal vrachtwagens, en laat dat nu net een van mijn fobies zijn. Het worden voor mij dus enkele erg bangelijke kilometers, langs een weg zonder fietspad, waar de vrachtwagens langs je heen razen. Verderop komen we gelukkig weer op een erg rustige weg met relatief goed asfalt.
In Tat vind ik, na enige navraag, de voor mij zo belangrijke fietsherstelwinkel. Het is een klein winkeltje, maar er werken wel op zijn minst 4 man. Meteen staan er een drietal rond mijn fiets. Een van hen heeft al een rekenmachientje bij de hand, en weet me meteen te vertellen dat het plaatsen van een nieuw achterwiel 14.900 Forint zal kosten. Omgerekend is dat nog geen 50 euro. Ik vraag hem hoe lang de herstelling zal duren, en hij typt meteen op zijn rekenmachine het cijfer 30 (30 minuten). Dat is pas een snelle service.
Het is een heerlijk gevoel te weten dat ik weer met een fiets kan rijden die perfect in orde is.
Dat perfect is echter van korte duur. Op weg naar Budapest moeten we onze fietsen nog eens in veerbootje tillen, wat telkens weer een zware karwei is. Bij het tillen pakt een van de mannen op het veer mijn fiets vast aan mijn zadel, met als gevolg dat er iets afbreekt aan de vering onder mijn zadel. Ik heb dus weer eens een probleem met mijn zadel. Ofwel moet ik het proberen te lijmen, ofwel moet ik uitkijken naar een ander zadel. Voor een volgende tocht moet ik toch eens overwegen om een reservezadel mee te nemen.
Wanneer we in de buurt van Budapest komen is het volop spitsuur en het is dan ook geen lachertje om op een veilige manier onze weg naar de camping te zoeken.
De camping heeft zijn beste tijd gekend. Ooit was dit een grote bloeiende camping maar nu wordt een deel van het terrein niet meer gebruikt en zijn al vele sanitaire blokken gesloten. Voor ons is het wel een geschikte camping en voldoet ze nog steeds aan onze vereisten.
De eerste 8km van ons traject lopen langs een, volgens de fietsgids ‘licht drukke weg’. Heel druk is het inderdaad niet, maar het zijn meestal vrachtwagens, en laat dat nu net een van mijn fobies zijn. Het worden voor mij dus enkele erg bangelijke kilometers, langs een weg zonder fietspad, waar de vrachtwagens langs je heen razen. Verderop komen we gelukkig weer op een erg rustige weg met relatief goed asfalt.
In Tat vind ik, na enige navraag, de voor mij zo belangrijke fietsherstelwinkel. Het is een klein winkeltje, maar er werken wel op zijn minst 4 man. Meteen staan er een drietal rond mijn fiets. Een van hen heeft al een rekenmachientje bij de hand, en weet me meteen te vertellen dat het plaatsen van een nieuw achterwiel 14.900 Forint zal kosten. Omgerekend is dat nog geen 50 euro. Ik vraag hem hoe lang de herstelling zal duren, en hij typt meteen op zijn rekenmachine het cijfer 30 (30 minuten). Dat is pas een snelle service.
Het is een heerlijk gevoel te weten dat ik weer met een fiets kan rijden die perfect in orde is.
Dat perfect is echter van korte duur. Op weg naar Budapest moeten we onze fietsen nog eens in veerbootje tillen, wat telkens weer een zware karwei is. Bij het tillen pakt een van de mannen op het veer mijn fiets vast aan mijn zadel, met als gevolg dat er iets afbreekt aan de vering onder mijn zadel. Ik heb dus weer eens een probleem met mijn zadel. Ofwel moet ik het proberen te lijmen, ofwel moet ik uitkijken naar een ander zadel. Voor een volgende tocht moet ik toch eens overwegen om een reservezadel mee te nemen.
Wanneer we in de buurt van Budapest komen is het volop spitsuur en het is dan ook geen lachertje om op een veilige manier onze weg naar de camping te zoeken.
De camping heeft zijn beste tijd gekend. Ooit was dit een grote bloeiende camping maar nu wordt een deel van het terrein niet meer gebruikt en zijn al vele sanitaire blokken gesloten. Voor ons is het wel een geschikte camping en voldoet ze nog steeds aan onze vereisten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten