Vandaag trekken we de grens over naar Roemenië. We zijn vol
verwachting wat dat land voor ons gaat brengen. Hoe zullen de wegen zijn? Hoe
vlot zullen we aan overnachtingsmogelijkheden geraken?
Aan de grens moeten we tot twee maal toe onze identiteitskaarten tonen.
De eerste 30 km tot Chisinieu-Cris lopen langs een vrij grote en drukke baan, waar vooral veel vrachtwagens rijden. Gelukkig voor ons rijden de meesten richting Hongarije.
Voorbij Chisinieu-Cris komen we op een veel rustiger weg terecht. Ook hier is
het voorlopig nog vlak, met velden zo ver het oog reikt, en aan de verre horizon, de
skyline van de Karpaten, het gebergte dat ons de volgende dagen te wachten
staat.
Naar het einde van de dagetappe begint het al licht golvend te worden, en
onze dag eindigt als het ware aan de voet van de eerste bergen.
Wie in de jaren 60 op een boerderij heeft geholpen, kan hier zijn jeugdjaren herbeleven. Het is alsof de tijd hier is blijven stilstaan. Onze eerste indrukken van Roemenië zijn veelbelovend.
Voor onze eerste camping in Roemenië komen we
terecht op een grasveldje achter een pizzeria. Het is duidelijk dat men hier
niet gewend om is kampeerders te krijgen. Een WC is er wel, maar voor een wasbeurt
kunnen we kiezen tussen een duikje in het nabijgelegen riviertje, of een emmer
water. MJ en ik kiezen voor een emmer water, Nensie, Miryam en Jacques kiezen
voor het riviertje.
Op het kampeerveldje zou er ook een kraantje staan dat volgens de eigenares net goed genoeg zou moeten zijn als drinkwater. We betrouwen het echter niet, en terecht, want achteraf zal blijken dat zelfs onze was bruin kleurt van het water.
In Buteni zijn er wel meerdere winkeltjes, maar we moeten echt improviseren met het weinige dat er te koop is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten