Het wordt een relatief korte
en weinig interessante overgangsetappe. Onderweg, in een bergop, staat er een
oudere man met een brommertje langs de weg. Hij heeft blijkbaar een probleem en
doet teken om te stoppen. Van onder zijn helm begint hij wat te brabbelen in
het Turks maar ik begrijp er niets van. Blijkbaar had hij alleen maar een
probleem om weer op zijn bromfiets te geraken.
Op een moment dat MJ wat achterop fietste moest ze nog eens een sprintje doen om een blaffende hond achter zich te houden.
Vandaag komen we geen hulpvaardige Turk tegen en moeten we zelf op zoek naar een hotelletje. Twee zijn te duur, twee zijn volzet en bij nummer vijf vinden we wat we zoeken. We moeten wel wat geduld hebben en wachten tot er eindelijk iemand aan de receptie verschijnt.
Later op de dag maken we eten klaar onder een afdakje met banken en een tafel aan een speelpleintje voor kinderen. Twee meisjes schraapten al hun moed bij elkaar en kwamen vragen wat we daar deden. Gelukkig is mijn Turks wel toereikend om die vraag te verstaan en een korte uitleg te geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten