Aan de luchthaven zijn er twee terminals waarvan de inkom enkele kilometers van elkaar verwijderd zijn, en op onze papieren staat niet vermeld in welke terminalhal we moeten zijn. Het is dus even zoeken, navragen en heen en weer rijden.
Omstreeks 13u zijn we al in de luchthaven en ons vliegtuig vertrekt pas om 0u45. We zijn dus zeer ruim op tijd, maar er is zelfs nog iemand vroeger, want aan de ingang wordt ik plots achterna geroepen door iemand die langs de kant zit. Het is ook een Belg die drie weken heeft rondgefietst in Israël, maar vooral in Palestijns gebied, en met hetzelfde vliegtuig terugkeert naar België. Paul is zijn naam, ik ben helaas vergeten zijn familienaam te vragen. Het leuke is wel dat we nu met Paul onze ervaringen kunnen uitwisselen, wat al een beetje helpt om de tijd te doden. Omstreeks 22u kunnen we inchecken. De dame aan de balie vraagt aan MJ of we de lucht uit onze banden hebben gelaten, wat we niet gedaan hebben, omdat we weten dat dat absoluut overbodig is. MJ is echter veel te eerlijk, zelfs voor een leugentje om bestwil, en het gevolg is dat de dame ons niet wil inchecken zolang ik de lucht niet uit de banden heb gelaten. Ik doe dan maar alsof, en laat een beetje lucht uit de banden.
De vlucht van Tel Aviv naar Liège duurt 4u45. Om 6u30 zijn onze fietsen weer klaar, maar we moeten nog wachten tot het daglicht om te kunnen vertrekken. Buiten hangt er een dikke mist en het is amper 8°C.
Wanneer we willen vertrekken komt MJ echter tot de vaststelling dat er in haar banden nog onvoldoende lucht zit om te fietsen. Met mijn EHBO-luchtpompje lukt het me echter niet om ze voldoende op te pompen. Er zit dus niets anders op dan te voet tot het dichtstbijzijnde benzinestation te stappen. Door de dikke mist, en links op een druk bereden baan, met een piepklein strookje voor de fiets, is het een hachelijke onderneming. Wij zullen door het natte gras en slijk moeten stappen. Dan slaag ik er nog eens in bij het oppompen van MJ van haar voorste band het ventieltje om zeep te helpen, en moet hem dan ook nog eens vervangen. We hebben enkel nog een al geplakte band in voorraad. Onderweg naar Budingen zal dezelfde band nog enkele keren de indruk geven van leeg te lopen. Twee maal pompen we hem op bij een benzinestation dat we passeren, en we snappen zelf niet dat we nog tot bij onze jongste dochter in Budingen geraken. Voor zondag zullen we toch maar een nieuwe binnenband steken of we lopen misschien nog het risico om niet in Leuven te geraken. Het wordt een zalige avond met een familiale barbecue.
De 4 uurtjes indommelen in een ongemakkelijke vliegtuigzetel niet meegerekend, zijn we al 36 uur wakker, en de vermoeidheid laat zich stilaan voelen, onze oogjes vallen vanzelf dicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten