Sponsorfietstocht Leuven - Jeruzalem: Dag 05 – Wo 03/07/2013 Koblenz

De groep fietsers waarmee we nu al voor het vierde jaar gaan fietsen heeft iets magisch, toch wat het weer betreft, want we hadden steeds goed weer, en ook dit jaar is het niet anders. Straffer nog: in Koblenz valt de groep uiteen, en het begint meteen te regenen !!

Frits en Marjan trekken verder langs de Lahntal route. André & A3n, Ludo & Mieke, Pol & Maria en Pierre fietsen langs de Moezel richting België. Rosette, Gaby, Georges, Frans, Jean-Pierre en Frances gaan met de volgwagen terug naar huis. Els, Hein en Frank fietsen samen met Nensie, Miryam, Jacques, Marie-Josée en ikzelf, verder langs de Rijn richting Mainz.

Het wordt een emotioneel afscheid aan de jeugdherberg, in de regen, maar dat is niet het enige vocht dat er valt, want bij sommigen beginnen er traantjes te komen, ook bij mij. Het was weer eens fantastisch om met deze groep echte vrienden op stap te gaan. We gaan ze nog missen, en we zullen er nog geregeld aan terugdenken.

Ondanks de aanhoudende regen en tegenwind gaat het vlot vooruit. Pas in de namiddag, wanneer we in Bingen even halt houden, begint het op te klaren. Er valt geen regen meer uit de lucht, maar onze waterellende is nog niet van de baan. Voorbij Bingen loopt ons traject gedurende 2,5 kilometers over een onverharde weg, en door de vele regen die er de voorbije 12 uur is gevallen, is deze herschapen in een echte modderpoel. We moeten onze weg zoeken tussen de plassen en het slijk. Het wordt een echte hel. Op een gegeven moment schuif ik onderuit, maar kom gelukkig in de zachte graskant terecht. Het groepje valt volledig uit elkaar, het is ieder voor zich. Miryam en ikzelf zijn de laatsten. Op mijn GPS zie ik na verloop van tijd een verharde weg lopen. Van op de slijkweg is deze verharde weg echter niet te zien, en zij die voor ons fietsen, konden hem zonder GPS niet zien liggen, en zijn bijgevolg blijven verder ploeteren door de smurrie.

Miryam fietst verder langs de verharde weg, en ik probeer de voorgangers terug in te halen via de slijkweg. Even verderop kom in Nensie tegen die ook tegen de grond is gegaan. Zij is hard op haar schouder terecht gekomen, en krijgt nog amper haar fiets door het slijk geduwd. Via een kleine zijweg zoek ik samen met haar de verharde weg op. Eenmaal op de verharde weg bereiken we in geen tijd het volgende dorp. Pas na geruime tijd bereiken ook de anderen ons. Onze fietsen zitten dermate onder het slijk dat we, via een omweg, op zoek gaan naar een carwash, waar we ze kunnen reinigen met een hogedrukspuit. Even vreesde ik het ergste voor Nensie haar pijnlijke schouder, maar het is een taaie, en stilaan lukt het toch weer om normaal te fietsen.

In Mainz nemen we afscheid van Els, Hein en Frank. Het is al na 18:00 uur wanneer we de camping bereiken. Het was een dagje met veel ellende, maar een heerlijke douche doet wonderen, en achteraf gezien is zo’n dag met vallen en opstaan (soms zelfs letterlijk), een dag waaruit je moed en kracht kan putten.