Welkom!

Op deze blog kan je meer lezen over de Sponsorfietstocht, de Inloopmobiel en de vereniging AN-BN! Klik daarvoor op de verschillende tabbladen hierboven.
Rechts vind je de manieren waarop je ons kan sponsoren.

Zondag 29/09/2013 bereikten de fietsers om 12u hun officiële aankomst. Op de eerste Dag tegen Eetstoornissen vertelden zij over hun boeiende tocht!

Dag 64 Za 31/08/2013 Afyon - Kırka

Tot laat in de avond hebben we nog gepraat met Ibrahim. Hij had het zeer fanatiek over zijn Islam. Op een gegeven moment wou hij me doen beloven dat ik de Koran zou bestuderen, maar dat heb toch maar niet gedaan.

Vandaag is het zwaar bewolkt en het is amper 18°C. Een groot verschil met de 40° van enkele dagen terug. Ik kan zelfs een extra trui verdragen.
Bij het binnenrijden van  het plaatsje Kırka vragen we of er overnachtingsmogelijkheid is. Het antwoord is echter ‘yok’. We zouden naar het volgende dorp 28km verderop moeten. We zetten ons dan maar even langs de weg op een bank om eerst wat te eten, alvorens verder te trekken. Aan de overkant zit een jongeman aan een theehuis, en hij doet teken dat we bij hem moeten komen zitten. Hij biedt ons thee aan en spreekt vlot Engels. Het is Yasin, hij is 30 jaar, ongehuwd en werkt als ingenieur in de plaatselijke fabriek. Wanneer hij hoort dat we een overnachtingsplaats zoeken, wil hij ons meteen helpen. Hij en enkele vrienden beginnen meteen rond te bellen.  Het duurt wel even maar ze geven niet op, en uiteindelijk vinden ze toch een oplossing. We kunnen terecht op een kamer in het gemeentehuis. Veel stelt de kamer niet voor, en ze heeft in eeuwen geen poetsvrouw meer gezien, maar we kunnen er onze matrasjes openrollen, en er is een WC en douche, wel enkel met koud water. Voor ons dus meer dan voldoende.
Eenmaal geïnstalleerd, neemt Yasin ons mee naar een besnijdenisfeest, ook wij mogen meegenieten van het traditionele eten dat geserveerd wordt op dergelijke festiviteit. Weer eens een nieuwe belevenis en kennismaking met de Turkse gebruiken.


De eerste 45 kilometers vorderen maar zeer langzaam, we halen bij momenten amper 6 à 7 km per uur. Maar het gaat dan ook gestaag omhoog, met wind op kop. Even een bang moment als we een groep blaffende honden achter ons krijgen, het fietsen gaat plots een stuk vlotter. Met mijn gebrul, en door het zwaaien met mijn stok, kunnen we ze gelukkig van ons afschudden, maar het had wel niet veel langer moeten duren.



Daarna neemt hij ons nog mee naar een picknickplaats buiten het dorp waar enkele vrienden op hem wachten. Zo kunnen we ook een zien hoe Turkse jongeren (twintigers) een vrije namiddag invullen, en dat is op een manier zoals jongeren dat bij ons zeker niet zouden doen. Ze eten en drinken wat, vooral thee, zeker geen alcohol. Er worden dan brave spelletjes gespeeld, en door de meisjes zelfs gedanst.






Extra bericht: drastische wijziging van onze planning

In onze zoektocht naar een oplossing om  onze bankkaart te vervangen door de nieuwe die thuis reeds zijn aangekomen, hebben we gisteren en vandaag contact gezocht met de Belgische ambassades in Istanbul en Nicossia. Van de ambassade in Nicossia krijgen we echter te horen dat we mogelijk problemen kunnen hebben als we met de boot vanuit Turkije naar Cyprus gaan en dan de groene lijn (de scheiding tussen het Turks en Grieks gedeelte) willen oversteken. En zelfs als we over de groene lijn geraken is de kans groot dat we niet de toelating krijgen om verder te reizen naar Israël.

Problemen zijn er om op te lossen of om te vermijden en deze problemen willen we vermijden.
Dus het idee om via Cyprus naar Israël door te reizen kunnen we beter laten varen en naar een alternatief zoeken om op onze eindbestemming te geraken.

Dat alternatief bestaat erin om niet vanuit Cyprus, maar vanuit Turkije zelf een vliegtuig te nemen naar Israël. We bevinden ons momenteel in het midden van Turkije en kunnen nog alle richtingen uit voor een vliegveld.

Een korte zoektocht op internet leert ons echter dat er enkel vanuit Istanbul rechtstreekse vluchten zijn. Onze beslissing is dan ook snel genomen. We gaan het roer compleet omgooien. In plaats zuidwaards verder te fietsen gaan we terug naar het noorden fietsen richting Istanbul.

Het is een drastische beslissing  maar we kunnen het risico niet lopen te stranden op Cyprus.

Bizarre conclusie: het blokkeren van mijn bankkaart is misschien toch nog nuttig geweest want anders hadden we dit waarschijnlijk niet te weten gekomen. Is dit weer toevallig?

Dag 63 Vr 30/08/2013 Banaz - Afyon

Omdat onze fietsen nog achter slot zitten kunnen we pas om 8u15 vertrekken. De col die we vreesden is echter makkelijker dan verwacht, en daarna wordt het een stuk vlakker. Bovendien is het vandaag minder warm en dat scheelt heel wat.

Wanneer we in het stadje Afyon langs de rand van de weg zitten om iets te drinken komt een man op ons toe gestapt om een praatje te maken. Hij is leraar en spreekt behoorlijk Frans dat hij vroeger nog aan de univ heeft geleerd. Hij is ook onder de indruk van onze geloofsbrief en na enige tijd stelt hij voor om bij hem thuis te komen overnachten. Het is een zeer godsdienstige familie, zijn vrouw geeft les in de koran, met haar kunnen we echter geen kennis maken maken want zij is toevallig voor een dag of twee op bezoek bij een familielid. MJ maakt samen met Ibrahim wat eten klaar. Na het eten krijgen we een uitgebreide rondleiding. We bezoeken enkele moskeeën, het oude stadsgedeelte van Afyon en een museum dat meer vertelt over het leven van de Derwishen. Ibrahim trakteert ons op de specialiteit van Afyon, een met suiker doordrenkt gabak met een soort witte creme. Als er een ding is wat ik niet mag doen is vragen om iets te betalen, voor gastvrijheid betaal je hier niet.







Dag 62 Do 29/08/2013 Uşak - Banaz

Omdat we vrezen dat we morgen een zware col over moeten, maken we er vandaag een korte etappe van 35 km van, zodat we morgen in de ochtend met fris hoofd en benen de klim kunnen aanvatten.

Omstreeks 10u zijn we al in Banaz, waar we slenterend doorfietsen op zoek naar een overnachtingsplaats.  Wanneer we voorbij een theehuis komen, staat er plots een ganse groep mannen rond ons. Een van hen spreekt ons aan in het Duits. We zeggen dat we op zoek zijn naar een hotel of pension, iets wat in Banaz blijkbaar niet te vinden is. De man die ons aansprak is de uitbater van het theehuis en nodigt ons uit om een thee te komen drinken. Zijn naam is Osman en even later blijkt dat hij 7 jaar in Nederland heeft gewerkt, het gesprek gaat verder in het Nederlands, wat zowel voor hem als voor ons makkelijker is. Hij schiet meteen in gang om ons aan een overnachtingsplaats te helpen. Geen moeite is hem te veel. Om een lang verhaal kort te maken: even later heeft Osman voor ons een meer dan ruim appartement versierd. Osman staat er op dat we in de namiddag bij hem nog op de thee komen, wat we dan ook doen. Hij is blij dat hij eens uitgebreid met iemand Nederlands kan praten. Zo komen we ook een en ander te weten over het leven van de Turken. Er is weinig werk en daarom proberen de meesten een eigen handeltje op te starten. Osman gaat het voor de wind, hij serveert dagelijks zo’n 1000 thees. Heel zijn gezin werkt mee in de zaak en dat het erg druk is, konden we merken. Wanneer we even later verder wandelen komt Osman ons nog eens achterna gelopen. Hij staat er op dat we samen met hem baklava met ijs gaan eten.


 Morgenochtend voor we de stad gaan verlaten moeten we om 7u nog eens bij hem langs voor een glaasje thee.

We hebben weer een goede vriend gemaakt in Turkije.



Dag 61 Wo 28/08/2013 Kula - Uşar

Gisteravond zijn we nog eens een wandeling gaan maken door het oude stadsgedeelte van Kula. Het is een wirwar straatjes met vele kleine winkeltjes en werkplaatsjes waar je nog veel ambachtslui aan het werk kan zien zoals zadelmakers, schoenmakers, kleermakers enz… 

Om 5u28 gewekt worden door het lawaai dat van de talrijke minaretten over de stad weerklinkt, om 6u opstaan en tegen 7u weer op de fiets zitten, is het tijdschema dat we de laatste dagen proberen aan te houden. De beste uren om te fietsen zijn ’s ochtends. We kunnen wel wat hitte verdragen, maar we mogen de impact ervan op ons lichaam niet onderschatten. Per slot van rekening leveren we elke dag weer opnieuw dezelfde (zware)  inspanningen, constant in de vlakke zon, en vanaf 11u is dat in een temperatuur van meer dan 35°C. Elke dag opnieuw moeten we heel voorzichtig zijn met het plannen van onze etappe. Voor je er erg in hebt ga je over je grenzen en het is echt wel fietsen op de grenzen van onze mogelijkheden.

Wanneer we onderweg stoppen aan een picknicktafel langs de weg waar toevallig ook een Turkse familie zit, krijgen we meteen een bord met zelfgemaakte cake en kleine gevulde broodjes.  Ze vragen ook of we een glaasje thee willen. Zo hebben we weer eens onze dagelijkse portie cadeau gekregen. Ofwel zien we er ondertussen zo ondervoed uit dat iedereen ons wat wil toestoppen, ofwel zijn de Turken zeer vrijgevig. Ik denk het laatste.
Veel drinken in zo’n hitte is zeker noodzakelijk. Ik schat dat we tijdens het fietsen minstens een drinkbus van 0,75l per 10km verbruiken en tussendoor en ’s avonds nog enkele liters moeten bijdrinken.

Voor ons avondeten gaan we op de plaatselijke markt wat groenten kopen voor een stoofpotje samen met een kip aan het spit. Het heeft ons weer eens lekker gesmaakt.








Dag 60 Di 27/08/2013 Salihli - Kula

Voor we de stad verlaten wil ik nog geld uit de muur halen, maar krijg telkens de boodschap dat mijn bank de transactie niet aanvaardt. Het saldo zou toerijkend moeten zijn, dus hier klopt iets niet. Ik stuur onze dochter Ines een sms’je met de vraag om mijn bankrekening eens na te kijken, en eventueel navraag te doen bij de bank wat het probleem kan zijn. Uiteindelijk blijkt mijn bankkaart vervallen te zijn ondanks het feit dat er op de kaart zelf staat dat ze geldig is tot 12/13. De uitleg van de bank is dat zo’n vervaldag in banktaal wil zeggen dat je kaart al maanden voor die vervaldatum kan vervallen en moet vervangen worden door een nieuwe. Zo kan je alles wel uitleggen, maar ik zit nu wel met een probleem. Ik kan alleen nog geld opnemen met mijn Visakaart en daar zijn dan weer extra kosten aan verbonden. Bedankt Dexia!

Ondanks dat het maar een etappe is van 50km is het een loodzware. Over die korte afstand moeten we 1.117 hoogtemeters overwinnen. Het gaat haast constant omhoog, gaande van vals plat tot 7%. Dat belooft voor de volgende dagen, want ik vermoed dat die nog zwaarder gaan zijn, en dat we langere afstanden zullen moeten afleggen.


Toen we net voorbij een fruitkraampje stopten om aan de overkant van de weg water te gaan kopen, kregen we weer eens fruit toegestopt, deze keer een meloen. 


We slapen de laatste dagen misschien wel in hotelletjes, maar wat we wel nog steeds doen is dagelijks onze was doen en zelf koken, als het kan op een terrasje aan onze kamer, en bij gebrek hieraan in de badkamer tussen wc-pot en lavabo. Een wasdraad ophangen in een hotelkamertje is ook zelden een probleem.





Dag 59 Ma 26/08/2013 Akhisar - Salihli

Omdat we een kamer mét ontbijt hebben, vertrekken we vandaag pas omstreeks 8 uur. We moeten de komende dagen onze etappes zodanig indelen dat we aan het eind van de dag tenminste in een stadje zijn waar er overnachtingsmogelijkheden zijn, een van de redenen waarom het vandaag een relatief korte etappe werd. 

Het wordt nog eens een zeer boeiende rit doorheen een dal waar overwegend aan landbouw wordt gedaan, meerbepaald olijven- paprika- en druiventeelt. Als we halverwege op een markt terecht komen, is dat voor ons een bezienswaardigheid, maar wij zijn dat evenzeer voor de plaatselijke bevolking.  


Onderweg stoppen we aan een veld waar de pas geplukte druiven op de grond worden uitgelegd om ze te laten drogen tot rozijnen. Als ik de uitleg goed begrepen heb, duurt het slechts 5 dagen tot de druiven in de zon gedroogd zijn tot rozijnen. We mogen pas terug vertrekken nadat we een zak druiven hebben aangenomen en ze op onze fiets gebonden hebben.  Het zijn heerlijk zoete druifjes. 


Als we in de namiddag nog eens stoppen aan een tankstation om fris water te kopen, krijgen we thee aangeboden. Toevallig staat er daar ook een boer met een kar vol druiven. Ook hij wil ons perse enkele kilo’s druiven schenken. Dus een nieuwe zak met druiven op onze fiets. We eten graag druiven, maar zoveel druiven op een dag verwerken als we vandaag gekregen hebben, is toch wat te veel van het goede, en ze niet aannemen is geen optie.


In Salihli moeten we weer eens op zoek naar een overnachtingsplaats. Voor het eerst probeer ik af te bieden op de prijs en met succes. Aanvankelijk ben ik tevreden met het resultaat, maar achteraf heb ik toch het gevoel dat ik nog meer van de prijs had kunnen afbieden. Volgende keer nog beter. 






Dag 58 Zo 25/08/2013 Bergama - Akhisar

Het feest gisteravond op de camping was al afgelopen om 23u30. De temperatuur in ons tentje was ook te doen. We hebben dus een goede nachtrust gehad.

Tijdens de eerste kilometers is het nog windstil maar niet veel later wordt ook de wind wakker en wordt het weer ploeteren om vooruit te geraken. We hebben bijna 4 uur nodig om amper 40 vlakke kilometers te fietsen. Het wordt dus toch weer een lastige etappe.
Wanneer we onderweg even stoppen en langs de weg gaan zitten stuurt een man die even verderop een meloenenkraam heeft zijn zoon naar ons met een halve meloen. Even later is hij weer daar met nog eens twee halve meloenen. Wanneer ik de man achteraf nog eens ga bedanken tikt hij nog eens met zijn hand op zijn borst om te zeggen dat het met plezier en uit het hart is gegeven.


In Akhisar moeten we weer eens op zoek naar een overnachtingsplaats. Een eerste hotelletje waar ik prijs ga vragen is naar onze normen veel te duur. Wanneer we later weer op de fiets zitten doet een man op de fiets teken om hem te volgen. Waarheen weet ik niet. Ik ga naast hem fietsen en vraag of hij soms een goedkoop hotelletje weet. Hij doet nog eens teken om hem te blijven volgen. Met ons tweetjes fietsen we hem achterna doorheen de drukke stad tot hij stopt aan een hotel en gaat samen met mij naar binnen. Hij versiert voor ons een kamer aan de helft van de prijs, inclusief ontbijt. We hebben zelfs een terrasje waar we ’s avonds nog kunnen op koken. Zijn zo’n plotse ontmoetingen nog toevallig of is er meer tussen Allah en God waar wij geen vat op hebben?





Dag 57 Za 24/08/2013 Burhaniya - Bergama


Gisteravond waren we nog op een BBQ bij Huub en Marianne. Het was een zeer gezellige avond in een zeer gevarieerd gezelschap: een Nederlands koppel, een Zweeds koppel, een Belgisch koppel (wij dus) en drie Turken. De taal die we hanteerden was een mengeling van Duits en Engels. Het werd een interessante avond en allerlei diverse onderwerpen kwamen ter sprake. Het eten heeft ons uitstekend gesmaakt, Marianne had zich dan ook geen moeite gespaard. Nog net voor 24u lagen we weer in ons bed.
 
Na drie dagen rust kunnen we eindelijk weer verder fietsen. En het valt best mee. We slagen er toch weer in om een dagetappe van 87km te fietsen. Qua hellingen viel het misschien wel mee maar de laatste 18km moeten we toch weer tegen de wind opboksen. Alles loopt weer letterlijk en figuurlijk op wieltjes. Het ziet er veel belovend uit voor de volgende dagen.


Gisteren hadden we ons nog voorgenomen om meer uit te kijken naar een kamer om te overnachten maar in Bergama vinden we toch weer een kleine camping en we kunnen niet weerstaan aan de drang om ons tentje weer eens op te slaan. Al heel vroeg in de namiddag staat ons tentje al recht en genieten we van een middagdutje onder onze shelter.


Wanneer ik later in de namiddag het stadje in trek, word ik aangesproken door een Turk die wat gebrekkig Frans spreekt. Hij ziet dat ik een buitenlander ben en vraagt of ik Frans spreek. Hij heeft namelijk vanuit Frankrijk, waar hij jarenlang heeft gewerkt, een brief ontvangen in verband met zijn pensioen en hij begrijpt de inhoud van de brief niet zo best. Ik vertaal voor hem de brief en de man is zeer tevreden dat ik hem heb geholpen. Stel je voor zeg, nu zorg ik zelfs voor sociaal hulpbetoon aan Turken die in het buitenland hebben gewerkt.


Hoe de nacht gaat verlopen weten we nog niet want aan de camping is ook een feestzaal verbonden waar er vanavond een huwelijksfeest doorgaat.






Dag 56 Vr 23/08/2013 Burhaniya

We hebben gisteravond de weinige was die we hadden nog eens in een wasmachine kunnen steken waar ze toch wat properder uitkomt dan bij een handwasje.

De kaart hebben we ook nog eens bestudeerd en een nieuw traject uitgestippeld. We hebben in totaal al  4.654 km afgelegd en op papier resten er ons in Turkije nog 1.100 km tot Ta
şucu waar we de boot naar Cyprus nemen. We hebben zo’n 20 dagen om die afstand af te leggen, wat normaal gezien geen probleem mag zijn.

Tegen de middag komen Huub en Marjan, het Nederlandse koppel dat ons eergisteren aan onderdak heeft geholpen, ons nog eens bezoeken. Ze nodigen ons uit op een BBQ bij hun thuis, samen met de eigenaars van het appartement waar we momenteel logeren. Dat is een voorstel dat we graag aannemen, ook al hadden we net onze inkopen gedaan voor vandaag. Hopelijk wordt het niet te laat vanavond want morgenochtend om 6u30 willen we al weer op de fiets zitten. Een verslag van de rest van de dag volgt waarschijnlijk morgen.

Dag 55 Do 22/08/2013 Burhaniye

Het is de bedoeling dat we dezer dagen zoveel mogelijk rusten en dat is dan ook wat we optimaal proberen te doen. Het is al 8u30 wanneer we opstaan en gaan ontbijten. We hebben allebei de klok rond geslapen als een blok.
Zoals gisteren was afgesproken verhuizen we van het hotelletje naar een appartement even verder op. Omdat het nog moet gekuist worden kunnen we er pas terecht na 13u.  Naar onze normen is het wel echt een groot luxe-appartement met alle comfort en dat voor slechts 80 TL per dag (+/-31€). We maken uitgebreid gebruik van onze keuken om nog eens heerlijk te koken.

In de namiddag komt de Duits sprekende Turk nog eens langs om te zien of alles OK is. Ondertussen kennen we ook zijn naam: Görkem Bari
ş en als hij niet Turkije verblijft woont hij in het Duitse Duisburg.

Omdat ik er van uitga dat de pillen die de dokter aan MJ hadden voorgeschreven voor mij ook van nut kunnen zijn neem ik ze ook in. Beter voorkomen dan genezen
.
We voelen nu al dat die enkele dagen rust ons deugd gaan doen en we overmorgen weer met frisse benen aan het vervolg kunnen beginnen. We zijn ook tot het besef gekomen dat we er beter aan doen om een goedkoop pension of hotel te zoeken in plaats van te willen kamperen. Het enige wat we nog moeten leren is afbieden op de prijs, iets wat we niet gewend zijn. We hebben wel al het voordeel dat momenteel onze Euro veel Turkse Lira waard is.
We hebben nu ook de tijd om eens de reacties te lezen op de blogberichten. Het doet ons echt heel veel deugd te lezen dat velen onze belevenissen volgen op de blog en ons veel moed toewensen. Wie niet kan reageren via de blog mag ook rechtstreeks een mailtje sturen naar
marc.denauw@kampenhout.be. Alvast van harte bedankt voor jullie reacties.





Dag 54 Wo 21/08/2013 Burhaniye

We noteren wel dat we in Burhaniye verblijven maar in feite is het in Ören, een badplaatsje vlak ernaast.
Wanneer je ‘savonds in je tentje kruipt en wil slapen heb je twee opties: ofwel sluit je de binnentent en blijft het snikheet binnenin, ofwel maak je alles open maar wordt je overvallen door zwermen muggen. Vannacht was het niet te keren van de warmte en hadden we gekozen voor de muggen. Merkwaardig genoeg bijten de muggen mij evenveel als MJ maar ben ik er blijkbaar immuun voor. MJ heeft dan ook geen oog dichtgedaan.
MJ denkt dat het toch beter is om eens een dokter te raadplegen want het nu al een week dat ze niet meer op krachten kan komen. Als MJ zelf al spreekt van een dokter te raadplegen zal het zeker wel nodig zijn. Al vrij snel vinden we een dokter. We hebben volgnummer 12 getrokken maar een bezoek aan de dokter verloopt hier zeer snel en lang hoeven we niet te wachten. Er van uitgaande dat de dokter waarschijnlijk geen andere taal machtig is dan het Turks had ik al een lijstje klaargemaakt met MJ’s klachten: çok yourgun / çtulanok susuzluk / çok içmek / kramp / az bulant
ılı / az baş dönmesi / çok terlemek.  
Het is een vrouwelijke dokter die slechts enkele woorden onverstaanbaar Engels spreekt. Ze schrijft calcium en vitaminepillen voor als aanvulling van de magnesiumtabletten die we al innamen. Ze suggereert eveneens om een bloedonderzoek te laten doen in het ziekenhuis van Burhaniye. We volgen haar raad op en fietsen naar het ziekenhuis van de stad. Wat we daar te zien krijgen is een beetje hallucinant: een ganse gang stampens vol met wachtende mensen. Hoe gaan we hier onze weg vinden? Maar plots gaat alles opeens razendsnel voor ons. Eenmaal ingeschreven aan een loket komen er meteen een dokters en een tolk naar ons toe. De tolk vraagt wat er scheelt en neemt ons meteen mee naar het kabinet van een andere dokter. We hoeven niet eens te wachten. Het resultaat van de dokter(s) is geruststellend: enkele dagen goed uitrusten, goed eten en de pillen nemen die men ons al had voorgeschreven. Om 10u15 verlaten we al het ziekenhuis. Probeer in zo’n korte tijd in België maar eens een dokter én een ziekenhuis te raadplegen. De eerste dokter was bovendien gratis, in het ziekenhuis moesten we 80 TL betalen. 
We nemen de goede raad van de dokters ter harte en rijden meteen terug naar Ören om een kamer te zoeken waar MJ enkele dagen op een degelijke manier kan uitrusten. Maar, die zoektocht wordt nog een heel belevenis. Toevallig herkent een Nederlander onze Belgische vlaggetjes en komt meteen vragen waarmee hij ons kan helpen. Een kennis van hem heeft een heel goed pensionnetje dat niet te duur zou zijn. Hij informeert voor ons of er plaats is maar die is er vandaag niet maar vanaf morgen waarschijnlijk wel. We moeten dus voor vandaag nog iets anders zien te vinden. Weer toevallig komt de Huub (onze Nederlandse vriend) een oude kennis tegen die van Turkse origine is maar Duits spreekt. Hij helpt ons mee zoeken. Een eerste voorstel is een appartementje even verdop. Maar daarvoor durft men voor 1 nacht 200 TL vragen en dat vindt zelfs de Duits sprekende Turk veel geld. Er wordt verder gezocht voor ons. Geen enkele moeite is hen te veel. Men doet werkelijk alles om voor ons een degelijke oplossing te vinden. Uiteindelijk kunnen we vlakbij in een hotel terecht voor 90 TL inclusief ontbijt. Morgen en overmorgen gaan we dan in het andere pensionnetje logeren.
We hebben er goede hoop in dat binnen enkele dagen alles weer in orde is en we weer met volle kracht verder kunnen. We blijven het positief bekijken.
Met veel dank aan Huub en de Duits sprekende Turk die ons bijzonder goed geholpen hebben.





 

Dag 53 Di 20/08/2013 Küҫükkuyu - Burhaniye

Vanochtend hebben we van het ontbijt genoten aan het strand met opkomende zon.
Het wordt een korte vlakke etappe langs de kustlijn. MJ voelt zich al wat beter, houdt het al wat langer vol maar is nog ver van fit genoeg om weer  de bergen in te trekken.


Nog voor de middag zijn we weer geïnstalleerd op een camping. Het is de eerste camping in Turkije die enigsinds voldoet aan de normen in West-Europa. Tot voor enkele jaren werd deze camping nog gecontroleerd door ASCI en ADAC. Voor het eerst komen we ook enkele Italianen en Duitsers tegen op een camping.  De camping heeft wel ooit beter tijden gekend.


MJ probeert in de loop van de namiddag nog een rustig en koel hoekje op te zoeken om wat slaap in te halen. Ze overweegt zelfs om eens een dokter te gaan raad plegen. Misschien kunnen we dat best wel eens doen.





Dag 52 Ma 19/08/2013 Ayvancık - Kücükkuyu

Nog voor we Ayvancık verlaten gaan we op zoek naar een apotheker om magnesium tabletten te kopen. Het wordt weer een zware dag voor MJ. Ze geraakt amper vooruit. We hebben besloten om het enkele dagen wat  rustig aan te doen. Het wordt vandaag dus een korte etappe van amper 27km tot een camping aan de zee. Een korte etappe wil niet noodzakelijk zeggen dat het makkelijk is want er zit toch nog een klim in aan 10% maar anderzijds ook een afdaling van een hoogte 450m naar zeeniveau.  

We maken er nog eens een halve rustdag van, en genieten van de zee en het leven op een Turkse camping. We bestuderen ook uitgebreid de kaart en komen tot de geruststellende vaststelling dat we het ons nog steeds kunnen veroorloven om het ook de volgende dagen nog wat rustiger aan te doen en ons te beperken tot kortere etappes.




Dag 51 Zo 18/08/2013 Ҫanakkale - Ayvacık

We  plannen ´s ochtends wel welk traject we gaan volgen maar hoe ver we uiteindelijk zullen geraken weten we nooit op voorhand. Er zijn te veel onvoorzienbare factoren die in de loop van de dag bepalend kunnen zijn. Meer dan 60 à 70km per dag zit er voorlopig niet in maar dat moet volstaan om ons doel tijdig te bereiken. Belangrijk is dat we zeer zuinig omspringen met onze krachten, proberen het hoofd letterlijk koel te houden en verstandig omgaan met drinken en eten. Vooral dat laatste is niet zo eenvoudig. 

Bij kilometer 20 krijg ik het gevoel dat mijn fiets iet of wat begint te zwalpen. Ik stop meteen om te verifiëren wat er eventueel fout zit. En wat blijkt: na zo vele jaren heb ik nog eens een lekke band. Gelukkig gebeurt het vlak aan een tankstation langs de weg en kan ik de platte band vervangen in de schaduw en weer degelijk oppompen aan een garagepomp.

Wanneer ik onderweg aan een winkel stop om een fles water te kopen staat er voor me een man die persé mijn fles water wil betalen. Het is een Turk die perfect Engels spreekt en als ik hem vraag waarom waarom hij dat wil doen antwoord hij ‘because you are a brave man to do this’. Vaak krijgen we de indruk dat men hier onder de indruk is van het feit dat we hier komen fietsen. Ontelbaar zijn de voorbijrijdende chauffeurs die toeteren en een duim in de lucht steken. Waarschijnlijk zijn er ook wel die denken dat we compleet gek zijn.

MJ voelt al een héél stuk beter. Haar maag en darmproblemen zijn voorbij. Maar, in de loop van de dag krijgt ze steeds meer last van krampen in heel haar lichaam, armen en benen. Op een gegeven moment staat ze zelfs volledig verkrampt langs de weg en lukt het haar zelfs niet meer om op haar fiets te stappen. De laatste kilometers zijn voor haar dan ook een hel, maar opgeven is een woord dat ze niet kent. 

In Ayvac
ık vinden we een goedkoop pensionnetje. We gaan op internet even opzoeken wat de oorzaak kan zijn van MJ haar krampen. Mogelijk is het te wijten aan een tekort aan zoutgehalte vanwege te veel zweten en dehydratatie .Drinken doet ze meer dan genoeg maar het feit dat ze enkele dagen maar weinig of niets heeft kunnen eten zou dus een logische verklaring kunnen zijn. We blijven positief denken en gaan er van uit dat we ook dit probleem van voorbijgaande aard zal zijn, mits we op onze voeding letten.